Maar nu is het voorbij. Toch nog wel behoorlijk onverwacht. ,,Maar Petra heeft wat gezondheidsklachten. Ze mag niet meer zulke lange dagen maken van de dokter. Maar ja, in de vishandel ben je toch al gauw twaalf, dertien uur per dag bezig. Dat kan ze niet meer. We werkten al jaren samen, dus nu stop ik ook, want in je eentje is het geen doen.” Het is gelukkig niets ernstigs, zegt Tammo, maar werken in de viskar is voor een langere tijd niet mogelijk.

De vader van Tammo was zeeman. Ze woonden in een gewone wijk in Groningen en pa bakte geregeld visjes in de schuur. ,,Daar kwamen vaak buren op af, die een visje kochten. Ik denk dat het daar is begonnen.”

Hij kwam in Wolvega terecht toen hij aan de slag ging bij de paardentrainer Klaas Woudstra. Hij werd leerling-pikeur en zette enkele overwinningen op zijn naam. Maar uiteindelijk wonnen de vissen het van de paarden. ,,Ik heb nog een poos met een haringkar door Steenwijk gereden.”

Uiteindelijk ging hij met Petra op de kraam. Dat ze nu stoppen is een beetje een optelsom van factoren, legt Tammo uit. ,,Het is dat Petra geen lange dagen mag maken van de dokter. En de situatie in Oekraïne en dat mensen momenteel steeds minder geld te besteden hebben. We zouden anders volgend jaar gestopt zijn.”

Hoe gaat hij zijn dagen nu vullen? ,,Och, dat zie ik nog wel. Eerst maar eens zorgen dat mijn vrouw beter wordt.”