De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) moet nog bekend maken wat er nu precies mis ging met de opvang van demente bejaarden in Wolvega en Leeuwarden. Er waren zorgen over de kwaliteit van de zorg. Er waren ook klachten. De Raad van Toezicht besloot vorige week de stichting Zorghuizen Noord Nederland meteen te sluiten, ook om een dreigend faillissement voor te zijn.

Orchideeën Hoeve

Zorghuiscoach Corrie Kooi zorgde er samen met haar (oud-)medewerkers en vrijwilligers voor dat de bewoners in twee busjes van Nieuw-Lenna naar de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest gingen. Toch een positief afscheid van het zorghuis, dat in 2019 opende. Ook een afscheid van elkaar. Alle verzorgsters en vrijwillige begeleiders reden in hun eigen auto er achteraan. ‘Een vrolijke stoet op weg naar een heerlijke middag’, zo meldt vrijwilligster Klaasje Bouma.

Herinneringen

Daar aangekomen klonken volgens haar al snel ooooh’s en aaaah’s uit vele monden. ‘Het was niet heel druk, waardoor we met de rolstoelen overal heel dichtbij konden. ‘En ik ken iedereen die ik tegenkom!” was wat één van de bezoekers zei. Dat gaf hem rust.’ Het bezoek aan het Junglepark riep bij één van de bewoners veel herinneringen aan vroeger op, toen hij een aantal jaren in Indonesië woonde. ‘Zie je die vissen? Daar heb ik in Indonesië tussen gezwommen. Ik had de speciale manier van zwemmen van de Papoea’s geleerd en dan beweeg je bijna niet.’

De lach op zijn gezicht werd volgens Bouma elke meter van hun tocht door de Orchideeën Hoeve groter en groter. ‘Al die kleuren, wat een schoonheid. De vogels, de vlinders, de waterdieren en de fantastische bloemen, alles bracht ons naar de jungle. ‘De bewoners genoten, de sfeer, de gezelligheid en bovenal samen op stap. “Wat is dit fantastisch, wat een heerlijke middag!’ hoorde ik alom. Dit neemt niemand ons meer af, dit nemen we als herinnering mee naar huis.’

Blije gezichten

Terug bij het zorghuis in stonden de pannenkoeken bij restaurant Bruisss op hen te wachten. Moe en voldaan gingen de bewoners ‘s avonds weer terug naar het eigen appartement. De volgende dag kwam het uitje naar de Orchideeën Hoeve nog regelmatig in gesprekjes naar voren. De verzorgsters genoten volgens Klaasje Bouma van de blije gezichten van de bewoners. ‘Zo konden ze even hun verdriet over de aankomende sluiting van het zorghuis en de gedwongen verhuizing vergeten.’

Verdriet

Ze willen volgens Bouma niet verhuizen, niet weg uit hun vertrouwde omgeving, niet weg van zoveel lieve mensen en fijne activiteiten. ‘De afgelopen dagen zagen we vaak het verdriet in hun ogen. Ja, dementie leidt tot ‘vergeten’ van gebeurtenissen, maar zeker niet tot het ‘vergeten’ van emotie. Ik voel bij deze lieve mensen het verdriet wat hen nu wordt aangedaan op hun hoge leeftijd, soms boven de negentig jaar. Het is niet te begrijpen en helaas kan ik er ook geen begrip voor opbrengen. Dit kan toch niet, nee, dit mag niet, maar het lijkt niet meer te stoppen. We gaan elkaar missen.’