Ambulanceverpleegkundige Eugénie uit Wolvega: 'Je staat altijd aan'

Ze solliciteerde en kreeg de baan. Sinds 1997 is ze in dienst als ambulanceverpleegkundige bij Kijlstra Ambulancezorg & Personenvervoer, post Wolvega. Kijlstra is een private onderneming en is de grootste aanbieder voor ambulancezorg in Friesland. Met liefst dertien ambulanceposten en 250 medewerkers beslaan ze het grootste deel van Friesland.

Eugénie Schuite (1967) werd geboren in Zaandam. Haar vader reed naast zijn werk in een ambulance voor het Rode Kruis, deze stond bij het huis geparkeerd. Op haar vierde verhuisde het gezin naar Wolvega en zij woont daar nog steeds. Destijds was de ambulancezorg een stuk overzichtelijker in vergelijk met wat er nu allemaal mogelijk is en vanuit de ambulance toegepast kan worden. Beademing, zuurstof, intuberen, infuusprikken etc.

Afstemming

Eind negentiger jaren stapte Oosterhof in en volgde de opleiding tot ambulanceverpleegkundige. Tot op de dag van vandaag heeft ze daar nog nooit spijt van gehad. Integendeel, na ruim 25 jaar is ze hier nog steeds op haar plek. ”Ik vind het fijn om hier te werken.” De onregelmatigheidsdiensten (8-uursdiensten en 24-uursdiensten) vragen een goede afstemming met de privé-situatie. Haar partner Berry Oosterhof nam de honneurs waar voor de kinderen als zij er niet was.

De tekst gaat verder na de foto

De afwisseling en vrijheid in haar werk, er is geen dag of dienst hetzelfde en de omgang met mensen door alle geledingen van de bevolking heen spreekt haar aan. Altijd met z’n tweeën op pad, zij en de ambulancechauffeur, de nauwe samenwerking tussen beiden en het vertrouwen in elkaars handelen daar komt het op aan en daar doe je het voor. „Je doet het samen. Je kunt niet iedereen redden”, vertelt Oosterhof. Er is wekelijks wel een volwassene reanimatie en dat is niet niks voor een lichaam. „Je doet je stinkende best.”

Ritten

De ambulancedienst kent drie soorten ritten: met toeters en bellen en snelle aanrijtijd, met minder urgentie en planbare zorg (ambulancezorg op afspraak voor patiënten die liggend vervoerd moeten worden). Een voorbeeld hiervan is de melding van een terminale mevrouw die voor een laatste rit naar het hospice ging. Bij het afhalen zat ze in de stoel met een glas wijn en vroeg of ze dat nog mocht nemen. Op de vraag of ze nog een wens had zei ze dat ze graag nog een keer naar haar lievelingsplekje aan de Linde wilde. Aan dit verzoek werd voldaan. Met brancardbed en al werd ze naar de plek gereden en hoorde ze de vogels, het water en de wind. ‘Zo is het genoeg’, zei ze naar een tijdje, we kunnen weer verder. „Voor deze menselijke behoeftes moet je open staan, als je dat niet (meer) hebt zit je niet op de goeie plek”, aldus Eugénie Oosterhof.

Zwaar

De fysieke en mentale belasting is zwaar en heeft impact op het leven van een ambulance medewerker. Het handelen op leven en dood, werken onder stress en het verwerken van traumatische situaties kan zich weleens wreken als daar onvoldoende aandacht voor is. Een tijd terug, na een drukke en heftige werkweek, bemerkte Oosterhof een gedragsverandering bij zichzelf. Ze werd prikkelbaar, kon slecht tegen geluiden, etc. Bij toeval kreeg ze een artikel onder ogen over PTTS (post traumatische stress stoornis) en het was alsof het haar betrof. Ze trok aan de bel, kwam bij een traumapsyscholoog en had baat bij EMDR-therapie.

De tekst gaat verder na de foto

Tegenwoordig is er meer aandacht voor situaties met dodelijke ongevallen en wordt het bedrijfsopvangteam (BOAF) ingeschakeld die een vinger aan de pols houdt. Landelijk staat vast dat het aantal PTTS-gevallen bij de ambulancedienst stukken hoger ligt dan bij de algehele bevolking.

Netvliesvervuiling

Collegiaal overleg, jezelf tijdig uitmelden dragen ook bij tot afstand nemen van impactvolle gebeurtenissen. Tegenwoordig worden medewerkers getraind om netvliesvervuiling te voorkomen. Bijvoorbeeld, door het hoofd af te wenden als men niet nodig is. „Met het inbouwen van copingmechanismen zorg je voor je eigen veiligheid en dat gaat me nu goed af”, vertelt een bewogen Oosterhof.

„Mijn vooruitzicht is om hier zo lang mogelijk te blijven, ik heb het prima naar de zin”, zegt de ambulancemedewerker. „Alhoewel ik niet zeker weet of ik het kan volhouden, omdat het lichamelijk en geestelijk nogal een appèl op je doet. Je staat altijd aan.”

De afgelopen periode stond haar privéleven onder druk, er stierven een aantal familieleden kort achterelkaar. Op eigen initiatief voerde ze het woord en dat ging haar goed af. Van verschillenden partijen, familie en professionele uitvaarders, kreeg ze complimenten over de wijze en inhoud van haar toespraak. Dat zette haar aan het denken en dat idee heeft ze nog niet losgelaten. Oosterhof: „misschien word ik in de verre toekomst wel uitvaartbegeleider”.