„Het is ook gelijk een enorme uitdaging als we het hebben over restauratie en achterstallig onderhoud. En laten we het over duurzaamheid maar niet hebben. Maar ik hoop dat we er een icoon in het landschap voor terugkrijgen.” Wat de invulling wordt van het pand is nog niet bekend. „Er zijn ideeën genoeg en er zijn ook al geïnteresseerde partijen. We zijn al in overleg, ook met overheden. Ik hoop dat we het een geweldige bestemming kunnen geven. Dat kan allemaal wel een paar jaar duren, we zitten nu pas in de onderzoeksfase”, zegt Minne Wiersma.

Vorige week maandag werd de overdracht getekend bij de notaris. De Maatschappij van Weldadigheid en de familie kwamen per toeval met elkaar in verbinding nadat de eigenaar vorig jaar overleed. „We hebben elkaar weten te vinden. Het pand heeft niet openbaar in de verkoop gestaan.”

Even een korte duik in de geschiedenis van het pand. Die begint in 1880 als Majoor van Swieten, nadat zijn vrouw en zoon zijn overleden en hij alleen op de wereld is, contact opneemt met het bestuur van de Maatschappij van Weldadigheid. Hij heeft het plan een modelhoeve te bouwen om kennis te genereren over de landbouw. Het bestuur besluit dat het een vorm van voortgezet onderwijs moet worden voor jeugd vanaf 15 jaar. Er moeten echte vaklieden worden opgeleid en zo ontstaat de tuinbouwschool in Frederiksoord.

In 1884 wordt het gebouw gerealiseerd, met één etage. In 1888 komt er een tweede etage bovenop. „Op die verdieping kwam een bestuurskamer voor de Maatschappij van Weldadigheid en die kamer is er nog steeds. Je kunt de wandkasten met deuren nog zien. Geweldig om dit in stand te kunnen houden, dit moet zichtbaar blijven. Dit is een paradepaardje in het landschap”, zegt Wiersma enthousiast.

Van 1884 tot 1968 werd er onderwijs gegeven, daarna nam het nieuwe gebouw, inmiddels de voormalige tuinbouwschool, dit over. Het pand werd 52 jaar geleden verkocht en de heer Tasma vestigde er een klokkenmuseum. „Er kwamen bussen vol mensen naar dit museum, maar de laatste vijftien tot twintig jaar was dat minder”, weet Wiersma. Inmiddels staat het gebouw het hele jaar verscholen tussen grote groenblijvende bomen, je rijdt er snel aan voorbij. Onderhoud is er de afgelopen jaren nauwelijks uitgevoerd. Een geluk, „want er is dus ook niets vernield. Als je er doorheen loopt, lijkt het of de tijd heeft stilgestaan.”

De opknapbeurt gaat veel geld kosten, dat is zeker, en dat terwijl de Maatschappij van Weldadigheid juist graag op de centen wil letten. Toch is het de moeite waard, vindt Wiersma. „Als we het straks willen verhuren, zal dat onrendabel zijn, maar toch is het in het belang van de Maatschappij van Weldadigheid.”