Hout, klei, metaal en soms wat licht: ‘Vroeger zei iemand wel eens tegen mij: wie denk je wel niet dat je bent?’
Een kunsttuin inrichten als begin twintiger in de jaren tachtig. Dat was nieuw voor die tijd. Laat staan in het Noorden, op het platteland. ‘Een voorbijganger zei wel eens tegen mij: wie denk je wel niet dat je bent?’, vertelt Sigrid Hamelink (58) over haar project in Wolvega destijds. Hamelink wist al heel goed wie ze was: een kunstenares, die het liefst alleen maar zulke projecten deed.
Liefhebberij Sigrid Hameling Nijeholtwolde
‘Eigenlijk ben ik al sinds ik peuter ben gek op knutselen.’ Een passie of hobby, noemt ze het niet. Het is meer een leefstijl. Altijd is ze ermee bezig. Is het niet met het uitdenken van een project dan is het wel inrichten van haar eigen expositieruimte. De Wonderkamers, heten ze. De Wonderkamers in Nijeholtwolde. Toegankelijk voor wie maar wil. Om de zoveel tijd richt de eigenares ze opnieuw in. Met nieuwe creaties of kunstwerken die ze al had in een andere vorm. ‘En collega’s krijgen ook de ruimte.’ Vijf wonderkamers zijn er binnen het gebouw, die ze ook gebruikt als atelier. Gelegen in een ruime tuin waar van alles staat, vinden bezoekers uiteenlopende kunst: van klei tot hout en van zand tot metaal. ‘Alles gebruik ik wel om kunst van te maken. Ik ben ook graag aan het experimenteren.’
